Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Jovis Pl

  • 1 jovis

    Jovis Jovis dies четверг

    Латинско-русский словарь > jovis

  • 2 jovis

    Jupiter; (Roman chief/sky god); (supreme being); heavens/sky (poetic)

    Latin-English dictionary > jovis

  • 3 Jovis

    Jŏvis, is, v. Juppiter init.

    Lewis & Short latin dictionary > Jovis

  • 4 Jovis

    gen. sg. и арх. nom. sg. Enn ap. Ap к Juppiter

    Латинско-русский словарь > Jovis

  • 5 Jovisjurandum

    Jŏvis-jūrandum, i, n., a swearing by Jupiter; for jus-jurandum, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 45, 4 (but Vahl. reads jusjurandum Jovis, Trag. Fragm. v. 410).

    Lewis & Short latin dictionary > Jovisjurandum

  • 6 Jovisjurandum

    Jovis-jūrandum, ī n.

    Латинско-русский словарь > Jovisjurandum

  • 7 jupiter

    Jupiter; (Roman chief/sky god); (supreme being); heavens/sky (poetic)

    Latin-English dictionary > jupiter

  • 8 juppiter

    Jupiter; (Roman chief/sky god); (supreme being); heavens/sky (poetic)

    Latin-English dictionary > juppiter

  • 9 Juppiter

    , Jovis m римск. миф.
      Юпитер, верховный бог римлян (отождествлялся с греч. Зевсом)

    Dictionary Latin-Russian new > Juppiter

  • 10 Jupiter

    Jūppĭter ( Jūpĭter; in all good MSS. double p; v. Wagner, Orthogr. Vergl. s. h. v.), Jŏvis (nom. Jovis, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42; Ann. v. 64 Vahl.), m. [Jovis-pater; Jovis for Djovis, kindred to Sanscr. dyō, splendere; Gr. Zeus; cf. Bopp. Gloss. p. 177, a], Jupiter or Jove, a son of Saturn, brother and husband of Juno, the chief god among the Romans; corresp. to the Gr. Zeus, Plaut. Capt. 4, 2, 89; Cic. N. D. 2, 26, 64; 3, 21, 53: Juppiter pater, old formula ap. Liv. 1, 18 ext.:

    Jovis satelles,

    the eagle, Cic. Div. 1, 47, 106; so,

    Jovis ales,

    Ov. A. A. 3, 420.—As the god of omens, etc.:

    te prodigiali Iovi conprecatam oportuit,

    Plaut. Am. 2, 2, 108.—Prov.: Jovem lapidem jurare, said of one who swore by Jupiter (holding in one hand a knife with which he pierced the sacrificial sow, and in the other hand a stone);

    of gossips: sciunt quod Juno fabulata'st cum Jove,

    Plaut. Trin. 1, 2, 171; Paul. ex Fest. s v. lapidem, p. 115 Müll.; Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4.—In plur.:

    Varro trecentos Joves (sive Juppiteres dicendum) introducit,

    Tert. Apol. 14;

    and, trop.: repente ut emoriantur humani Joves,

    Plaut. Cas. 2, 5, 26:

    Joves quoque plures in priscis Graecorum litteris invenimus,

    Cic. N. D. 3, 16, 42.—
    II.
    Transf.
    A.
    As the god of heaven, his name is freq. used by the poets as i. q. Heaven, sky, air: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65:

    Chrysippus disputat, aethera esse eum, quem homines Jovem appellarent,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    malus,

    id. ib. 1, 22, 20:

    metuendus, i. e. pluvius,

    Verg. G. 2, 419:

    hibernus,

    Stat. Th. 3, 26:

    sub Jove pars durat,

    in the open air, Ov. F. 3, 527:

    loci,

    the temperature, id. M. 13, 707.—
    B.
    Juppiter Stygius, i. e. Pluto, Verg. A. 4, 638; cf.

    terrestris,

    Plaut. Pers. 1, 3, 20; of the planet Jupiter, Cic. N. D. 2, 20; Luc. 10, 207.—
    C.
    As an exclamation of surprise, i. q. our My heavens! good heavens! Juppiter! estne illic Charinus? Plaut. Merc. 5, 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Jupiter

  • 11 Juppiter

    Jūppĭter ( Jūpĭter; in all good MSS. double p; v. Wagner, Orthogr. Vergl. s. h. v.), Jŏvis (nom. Jovis, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42; Ann. v. 64 Vahl.), m. [Jovis-pater; Jovis for Djovis, kindred to Sanscr. dyō, splendere; Gr. Zeus; cf. Bopp. Gloss. p. 177, a], Jupiter or Jove, a son of Saturn, brother and husband of Juno, the chief god among the Romans; corresp. to the Gr. Zeus, Plaut. Capt. 4, 2, 89; Cic. N. D. 2, 26, 64; 3, 21, 53: Juppiter pater, old formula ap. Liv. 1, 18 ext.:

    Jovis satelles,

    the eagle, Cic. Div. 1, 47, 106; so,

    Jovis ales,

    Ov. A. A. 3, 420.—As the god of omens, etc.:

    te prodigiali Iovi conprecatam oportuit,

    Plaut. Am. 2, 2, 108.—Prov.: Jovem lapidem jurare, said of one who swore by Jupiter (holding in one hand a knife with which he pierced the sacrificial sow, and in the other hand a stone);

    of gossips: sciunt quod Juno fabulata'st cum Jove,

    Plaut. Trin. 1, 2, 171; Paul. ex Fest. s v. lapidem, p. 115 Müll.; Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4.—In plur.:

    Varro trecentos Joves (sive Juppiteres dicendum) introducit,

    Tert. Apol. 14;

    and, trop.: repente ut emoriantur humani Joves,

    Plaut. Cas. 2, 5, 26:

    Joves quoque plures in priscis Graecorum litteris invenimus,

    Cic. N. D. 3, 16, 42.—
    II.
    Transf.
    A.
    As the god of heaven, his name is freq. used by the poets as i. q. Heaven, sky, air: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65:

    Chrysippus disputat, aethera esse eum, quem homines Jovem appellarent,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    malus,

    id. ib. 1, 22, 20:

    metuendus, i. e. pluvius,

    Verg. G. 2, 419:

    hibernus,

    Stat. Th. 3, 26:

    sub Jove pars durat,

    in the open air, Ov. F. 3, 527:

    loci,

    the temperature, id. M. 13, 707.—
    B.
    Juppiter Stygius, i. e. Pluto, Verg. A. 4, 638; cf.

    terrestris,

    Plaut. Pers. 1, 3, 20; of the planet Jupiter, Cic. N. D. 2, 20; Luc. 10, 207.—
    C.
    As an exclamation of surprise, i. q. our My heavens! good heavens! Juppiter! estne illic Charinus? Plaut. Merc. 5, 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Juppiter

  • 12 imperium

    impĕrĭum ( inp-), ĭi, n. [impero], a command, order, direction.
    I.
    Lit. (mostly ante-class. and post-Aug.): si quid opus est, impera: imperium exsequar. Plaut. Am. 3, 3, 1; cf.:

    nunc pergam eri imperium exsequi,

    id. ib. 1, 1, 106:

    eri imperia persequi,

    id. ib. 2, 1, 75:

    imperium exsequi,

    id. Men. 5, 6, 16; Ter. Eun. 4, 1, 22:

    obsequens obediensque est mori atque imperiis patris,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 55; cf. id. Trin. 2, 2, 21; id. Men. 5, 7, 1:

    tuo facit jussu, tuo imperio paret,

    id. As. 1, 2, 21:

    malus et nequam est homo, qui nihili imperium eri Sui servus facit,

    id. Ps. 4, 7, 1; cf. id. As. 2, 4, 10:

    quod hi neque ad concilia veniebant neque imperio parebant,

    Caes. B. G. 5, 2 fin.:

    imperium neglegere,

    id. ib. 5, 7, 7:

    neque ab uno omnia imperia administrari poterant,

    id. ib. 2, 22 fin.:

    imperio Jovis huc venio,

    Verg. A. 5, 726; cf.:

    et Jovis imperium et cari praecepta parentis Edocet,

    id. ib. 5, 747:

    imperiis deūm propalam expositis,

    Liv. 8, 6, 12:

    quidam (pueri) imperia indignantur,

    Quint. 1, 3, 6:

    aegri quoquo neglecto medentium imperio, etc.,

    Plin. Pan. 22, 3:

    elephanti inest imperiorum obedientia,

    Plin. 8, 1, 1, § 1:

    naturae imperio gemimus, cum, etc.,

    Juv. 15, 138:

    cujus paruit imperiis,

    id. 14, 331.
    II.
    Transf., the right or power of commanding, authority, command, control (freq. and class.).
    A.
    In gen.: Mes. Nempe jubes? Me. Jubeo hercle, si quid imperii est in te mihi, Plaut. Men. 5, 7, 41; cf. id. Pers. 3, 1, 15:

    Appius et caecus et senex tenebat non modo auctoritatem sed etiam imperium in suos,

    Cic. de Sen. 11, 37:

    reges in ipsos imperium est Jovis,

    Hor. C. 3, 1, 6:

    eone es ferox, quia habes imperium in beluas?

    Ter. Eun. 3, 1, 25:

    mater, cujus sub imperio'st, mala,

    id. Heaut. 2, 2, 4: An. Sta ilico. Ge. Hem, sates pro imperio! quisquis es, i. e. authorilatively, imperiously, id. Phorm. 1, 4, 19:

    domesticum,

    Cic. Caecin. 18, 52; id. Inv. 2, 47, 140:

    (Juppiter) Divosque mortalesque turbas Imperio regit unus aequo,

    Hor. C. 3, 4, 48; cf.:

    sed me jussa deūm... Imperiis egere suis,

    Verg. A. 6, 463:

    Phyllius illic Imperio pueri volucresque ferumque leonem Tradiderat domitos,

    Ov. M. 7, 373:

    agricolae habent rationem cum terra, quae numquam recusat imperium,

    Cic. de Sen. 15, 51.—
    B.
    In partic.
    1.
    In publicists' lang., supreme power, sovereignty, sway, dominion, empire (cf.: principatus, dominatus, regnum; potestas, potentia).
    (α).
    Sing.: Tarquinio dedit imperium simul et sola regni, Enn. ap. Fest. p. 298 Müll. (Ann. v. 151 Vahl.); cf.:

    navorum imperium servare est induperantum,

    id. ib. 169 Müll. (Ann. v. 413 Vahl.); and:

    ipse (Numa rex) de suo imperio curiatam legem tulit,

    Cic. Rep. 2, 13; 2, 17; 18; [p. 901] 20;

    21: homo dominandi cupidus aut imperii singularis,

    sole dominion, id. ib. 1, 33:

    singulare et potestas regia,

    id. ib. 2, 9:

    esse consul cum summo imperio et potestate,

    id. Verr. 1, 13, 37; id. Fl. 8, 18; cf.:

    cum summo imperio et potestate versari,

    id. Q. Fr. 1, 1, 10, 31:

    qui (App. Claudius) tum erat summo imperio,

    id. Fin. 2, 20, 66:

    omne imperium nostri penes singulos esse voluerunt,

    id. Rep. 1, 40; 2, 32:

    de imperio Caesaris... gravissime decernitur,

    Caes. B. C. 1, 5, 4:

    imperium extra ordinem dare,

    Cic. Phil. 11, 10, 25:

    quod imperium potest esse praestantius quam, etc.,

    id. Rep. 1, 17:

    eos qui antea commodis fuerint moribus, imperio, potestate, prosperis rebus immutari,

    id. Lael. 15, 54:

    ad deponendum imperium tardior esse,

    id. Rep. 2, 12:

    expertes imperii,

    id. ib. 1, 31:

    deponentium imperium tyrannorum,

    Quint. 9, 2, 67 et saep.:

    sub populi Romani imperium dicionemque cadere,

    Cic. Font. 1, 2; so,

    with dicio,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; cf.:

    Gallia sub populi Romani imperium redacta,

    id. ib. 5, 29, 4:

    totam ad imperium populi Romani Ciliciam adjunxit,

    Cic. de Imp. Pomp. 12, 35:

    majestas est in imperio atque in omni populi Romani dignitate,

    Quint. 7, 3, 35:

    cum duobus ducibus de imperio in Italia decertatum est, Pyrrho et Hannibale,

    Cic. Lael. 8, 28; cf.:

    de imperio dimicare,

    id. Off. 1, 12, 38:

    spes diuturnitatis atque imperii,

    id. Rep. 2, 3; cf.:

    sedem et domum summo imperio praebere,

    id. ib. 2, 5 fin.:

    quod ipse suae civitatis imperium obtenturus esset,

    Caes. B. G. 1, 3, 6:

    civitati imperium totius provinciae pollicetur,

    id. ib. 7, 64 fin.:

    cum abunde expertus esset quam bene umeris tuis sederet imperium,

    Plin. Pan. 10 fin.:

    auctoritate magis quam imperio regere,

    Liv. 1, 7, 8; cf.:

    nec illum pro imperio submovere posse... quia ita dicatur: si vobis videtur, discedite, Quirites,

    id. 2, 56, 12.—
    (β).
    Plur.:

    nec vero imperia expetenda ac potius aut non accipienda interdum aut deponenda nonnumquam,

    i. e. public offices, Cic. Off. 1, 20, 68:

    (cives) mandant imperia,

    id. Rep. 1, 31; cf.:

    honores, magistratus, imperia, potestates, opes amicitiae anteponere,

    id. Lael. 17, 63:

    cui (duci) dantur imperia et ea continuantur, etc.,

    id. Rep. 1, 44:

    ita cepi et gessi maxima imperia, ut, etc.,

    id. Fam. 3, 7, 5:

    vides tyranni satellites in imperiis,

    id. Att. 14, 5, 2:

    quod praestare dicant Gallorum quam Romanorum imperia perferre,

    dominion, government, Caes. B. G. 1, 17, 3:

    qui mobilitate ac levitate animi novis imperiis studebant,

    id. ib. 2, 1, 3:

    imperia legum potentiora quam hominum,

    Liv. 2, 1, 1. —
    b.
    Hence, transf., concr.
    (α).
    Dominion, realm, empire (esp. freq. since the Aug. per.):

    duae urbes inimicissimae huic imperio,

    Cic. Lael. 3, 11:

    jam ipsa terra ita mihi parva visa est, ut me imperii nostri pæniteret,

    id. Rep. 6, 16 fin.:

    nostrum,

    id. ib. 3, 29; cf.:

    finium imperii nostri propagatio,

    id. Prov. Cons. 12, 29:

    fines imperii propagavit,

    id. Rep. 3, 12:

    imperium Oceano, famam qui terminet astris,

    Verg. A. 1, 287:

    per quas (artes) imperi Porrecta majestas ad ortus Solis ab Hesperio cubili,

    Hor. C. 4, 15, 14:

    adjectis Britannis Imperio,

    id. ib. 3, 5, 4:

    quem vocet divum populus ruentis Imperi rebus?

    id. ib. 1, 2, 26;

    1, 37, 8: immensum imperii corpus stare ac librari sine rectore non potest,

    Tac. H. 1, 16:

    reges socii, membra partesque imperii,

    Suet. Aug. 48:

    breviarium totius imperii,

    id. ib. 101:

    rationarium imperii,

    id. ib. 28:

    imperii fines Tiberinum natare,

    Juv. 8, 265:

    noverat luxuriam imperii veterem,

    i. e. of the Roman court, id. 4, 137.—
    c.
    Trop., rule, control (very rare but class.):

    illud vide, si in animis hominum regale imperium sit, unius fore dominatum, consilii scilicet,

    Cic. Rep. 1, 38.—Iron.:

    imperium judiciorum tenere,

    Cic. Verr. 2, 2, 31, § 77:

    coactae imperio sexus,

    i. e. the ambition, Juv. 6, 135.—
    2.
    Law t. t., the jurisdiction or discretion of a magistrate:

    omnia autem judicia aut legitimo jure consistunt aut imperio continentur,

    Gai. Inst. 4, 103:

    ideo autem imperio contineri judicia dicuntur, quia tamdiu valent, quamdiu is qui ea praecepit imperium habet,

    id. ib. 4, 105; cf. 3, 181 al.—
    3.
    Milit., the chief command, command.
    (α).
    Sing.:

    victum atque expugnatum oppidum est Imperio atque auspicio Amphitruonis maxime,

    Plaut. Am. 1, 1, 37; 1, 1, 41: re impetrata contendunt, ut ipsis summa imperii transdatur, Caes. B. G. 7, 63, 5:

    delatam sibi summam imperii,

    Suet. Ner. 3:

    censet enim etiam ex iis, qui cum imperio sint,

    Cic. Fam. 1, 1, 3:

    nostri imperii dignitas,

    id. ib. 1, 7, 4:

    novem annis, quibus in imperio fuit,

    Suet. Caes. 25:

    legionum curam et imperium alicui demandare,

    id. ib. 76:

    alicui imperium prorogare,

    id. Tib. 30:

    imperii tempus explere,

    id. Caes. 26: cum imperio aut magistratu, i. e. a military or civil command, Suet. Tib. 12:

    qui dabat olim imperium, fasces, etc.,

    Juv. 10, 79; cf. in the foll.—
    (β).
    Plur.:

    mandant (cives) imperia, magistratus,

    i. e. military and civil commands, Cic. Rep. 1, 31; cf.:

    magistratus, imperia, amicitiae anteponere,

    id. Lael. 17, 63;

    so opp. magistratus,

    Suet. Caes. 54; 75; id. Aug. 61.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Concr.: imperia, i. q. imperatores, commanding officers, commanders, generals:

    imperia, potestates, legationes, quom senatus creverit populusve jusserit, ex urbe exeunto,

    Cic. Leg. 3, 3, 9:

    nacti vacuas ab imperiis Sardiniam et Siciliam,

    Caes. B. C. 1, 31, 1; Val. Max. 1, 1, 9.—
    (β).
    Erat plena lictorum et imperiorum provincia, differta praefectis atque exactoribus, Caes. B. C. 3, 32, 4.—
    (γ).
    (Acc. to imperator, II. B. 3.) The imperial government, the government:

    tandem quasi coactus recepit imperium,

    Suet. Tib. 24; 55; 67; id. Calig. 12; 16; 24; id. Claud. 11; 35; 36 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > imperium

  • 13 inperium

    impĕrĭum ( inp-), ĭi, n. [impero], a command, order, direction.
    I.
    Lit. (mostly ante-class. and post-Aug.): si quid opus est, impera: imperium exsequar. Plaut. Am. 3, 3, 1; cf.:

    nunc pergam eri imperium exsequi,

    id. ib. 1, 1, 106:

    eri imperia persequi,

    id. ib. 2, 1, 75:

    imperium exsequi,

    id. Men. 5, 6, 16; Ter. Eun. 4, 1, 22:

    obsequens obediensque est mori atque imperiis patris,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 55; cf. id. Trin. 2, 2, 21; id. Men. 5, 7, 1:

    tuo facit jussu, tuo imperio paret,

    id. As. 1, 2, 21:

    malus et nequam est homo, qui nihili imperium eri Sui servus facit,

    id. Ps. 4, 7, 1; cf. id. As. 2, 4, 10:

    quod hi neque ad concilia veniebant neque imperio parebant,

    Caes. B. G. 5, 2 fin.:

    imperium neglegere,

    id. ib. 5, 7, 7:

    neque ab uno omnia imperia administrari poterant,

    id. ib. 2, 22 fin.:

    imperio Jovis huc venio,

    Verg. A. 5, 726; cf.:

    et Jovis imperium et cari praecepta parentis Edocet,

    id. ib. 5, 747:

    imperiis deūm propalam expositis,

    Liv. 8, 6, 12:

    quidam (pueri) imperia indignantur,

    Quint. 1, 3, 6:

    aegri quoquo neglecto medentium imperio, etc.,

    Plin. Pan. 22, 3:

    elephanti inest imperiorum obedientia,

    Plin. 8, 1, 1, § 1:

    naturae imperio gemimus, cum, etc.,

    Juv. 15, 138:

    cujus paruit imperiis,

    id. 14, 331.
    II.
    Transf., the right or power of commanding, authority, command, control (freq. and class.).
    A.
    In gen.: Mes. Nempe jubes? Me. Jubeo hercle, si quid imperii est in te mihi, Plaut. Men. 5, 7, 41; cf. id. Pers. 3, 1, 15:

    Appius et caecus et senex tenebat non modo auctoritatem sed etiam imperium in suos,

    Cic. de Sen. 11, 37:

    reges in ipsos imperium est Jovis,

    Hor. C. 3, 1, 6:

    eone es ferox, quia habes imperium in beluas?

    Ter. Eun. 3, 1, 25:

    mater, cujus sub imperio'st, mala,

    id. Heaut. 2, 2, 4: An. Sta ilico. Ge. Hem, sates pro imperio! quisquis es, i. e. authorilatively, imperiously, id. Phorm. 1, 4, 19:

    domesticum,

    Cic. Caecin. 18, 52; id. Inv. 2, 47, 140:

    (Juppiter) Divosque mortalesque turbas Imperio regit unus aequo,

    Hor. C. 3, 4, 48; cf.:

    sed me jussa deūm... Imperiis egere suis,

    Verg. A. 6, 463:

    Phyllius illic Imperio pueri volucresque ferumque leonem Tradiderat domitos,

    Ov. M. 7, 373:

    agricolae habent rationem cum terra, quae numquam recusat imperium,

    Cic. de Sen. 15, 51.—
    B.
    In partic.
    1.
    In publicists' lang., supreme power, sovereignty, sway, dominion, empire (cf.: principatus, dominatus, regnum; potestas, potentia).
    (α).
    Sing.: Tarquinio dedit imperium simul et sola regni, Enn. ap. Fest. p. 298 Müll. (Ann. v. 151 Vahl.); cf.:

    navorum imperium servare est induperantum,

    id. ib. 169 Müll. (Ann. v. 413 Vahl.); and:

    ipse (Numa rex) de suo imperio curiatam legem tulit,

    Cic. Rep. 2, 13; 2, 17; 18; [p. 901] 20;

    21: homo dominandi cupidus aut imperii singularis,

    sole dominion, id. ib. 1, 33:

    singulare et potestas regia,

    id. ib. 2, 9:

    esse consul cum summo imperio et potestate,

    id. Verr. 1, 13, 37; id. Fl. 8, 18; cf.:

    cum summo imperio et potestate versari,

    id. Q. Fr. 1, 1, 10, 31:

    qui (App. Claudius) tum erat summo imperio,

    id. Fin. 2, 20, 66:

    omne imperium nostri penes singulos esse voluerunt,

    id. Rep. 1, 40; 2, 32:

    de imperio Caesaris... gravissime decernitur,

    Caes. B. C. 1, 5, 4:

    imperium extra ordinem dare,

    Cic. Phil. 11, 10, 25:

    quod imperium potest esse praestantius quam, etc.,

    id. Rep. 1, 17:

    eos qui antea commodis fuerint moribus, imperio, potestate, prosperis rebus immutari,

    id. Lael. 15, 54:

    ad deponendum imperium tardior esse,

    id. Rep. 2, 12:

    expertes imperii,

    id. ib. 1, 31:

    deponentium imperium tyrannorum,

    Quint. 9, 2, 67 et saep.:

    sub populi Romani imperium dicionemque cadere,

    Cic. Font. 1, 2; so,

    with dicio,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; cf.:

    Gallia sub populi Romani imperium redacta,

    id. ib. 5, 29, 4:

    totam ad imperium populi Romani Ciliciam adjunxit,

    Cic. de Imp. Pomp. 12, 35:

    majestas est in imperio atque in omni populi Romani dignitate,

    Quint. 7, 3, 35:

    cum duobus ducibus de imperio in Italia decertatum est, Pyrrho et Hannibale,

    Cic. Lael. 8, 28; cf.:

    de imperio dimicare,

    id. Off. 1, 12, 38:

    spes diuturnitatis atque imperii,

    id. Rep. 2, 3; cf.:

    sedem et domum summo imperio praebere,

    id. ib. 2, 5 fin.:

    quod ipse suae civitatis imperium obtenturus esset,

    Caes. B. G. 1, 3, 6:

    civitati imperium totius provinciae pollicetur,

    id. ib. 7, 64 fin.:

    cum abunde expertus esset quam bene umeris tuis sederet imperium,

    Plin. Pan. 10 fin.:

    auctoritate magis quam imperio regere,

    Liv. 1, 7, 8; cf.:

    nec illum pro imperio submovere posse... quia ita dicatur: si vobis videtur, discedite, Quirites,

    id. 2, 56, 12.—
    (β).
    Plur.:

    nec vero imperia expetenda ac potius aut non accipienda interdum aut deponenda nonnumquam,

    i. e. public offices, Cic. Off. 1, 20, 68:

    (cives) mandant imperia,

    id. Rep. 1, 31; cf.:

    honores, magistratus, imperia, potestates, opes amicitiae anteponere,

    id. Lael. 17, 63:

    cui (duci) dantur imperia et ea continuantur, etc.,

    id. Rep. 1, 44:

    ita cepi et gessi maxima imperia, ut, etc.,

    id. Fam. 3, 7, 5:

    vides tyranni satellites in imperiis,

    id. Att. 14, 5, 2:

    quod praestare dicant Gallorum quam Romanorum imperia perferre,

    dominion, government, Caes. B. G. 1, 17, 3:

    qui mobilitate ac levitate animi novis imperiis studebant,

    id. ib. 2, 1, 3:

    imperia legum potentiora quam hominum,

    Liv. 2, 1, 1. —
    b.
    Hence, transf., concr.
    (α).
    Dominion, realm, empire (esp. freq. since the Aug. per.):

    duae urbes inimicissimae huic imperio,

    Cic. Lael. 3, 11:

    jam ipsa terra ita mihi parva visa est, ut me imperii nostri pæniteret,

    id. Rep. 6, 16 fin.:

    nostrum,

    id. ib. 3, 29; cf.:

    finium imperii nostri propagatio,

    id. Prov. Cons. 12, 29:

    fines imperii propagavit,

    id. Rep. 3, 12:

    imperium Oceano, famam qui terminet astris,

    Verg. A. 1, 287:

    per quas (artes) imperi Porrecta majestas ad ortus Solis ab Hesperio cubili,

    Hor. C. 4, 15, 14:

    adjectis Britannis Imperio,

    id. ib. 3, 5, 4:

    quem vocet divum populus ruentis Imperi rebus?

    id. ib. 1, 2, 26;

    1, 37, 8: immensum imperii corpus stare ac librari sine rectore non potest,

    Tac. H. 1, 16:

    reges socii, membra partesque imperii,

    Suet. Aug. 48:

    breviarium totius imperii,

    id. ib. 101:

    rationarium imperii,

    id. ib. 28:

    imperii fines Tiberinum natare,

    Juv. 8, 265:

    noverat luxuriam imperii veterem,

    i. e. of the Roman court, id. 4, 137.—
    c.
    Trop., rule, control (very rare but class.):

    illud vide, si in animis hominum regale imperium sit, unius fore dominatum, consilii scilicet,

    Cic. Rep. 1, 38.—Iron.:

    imperium judiciorum tenere,

    Cic. Verr. 2, 2, 31, § 77:

    coactae imperio sexus,

    i. e. the ambition, Juv. 6, 135.—
    2.
    Law t. t., the jurisdiction or discretion of a magistrate:

    omnia autem judicia aut legitimo jure consistunt aut imperio continentur,

    Gai. Inst. 4, 103:

    ideo autem imperio contineri judicia dicuntur, quia tamdiu valent, quamdiu is qui ea praecepit imperium habet,

    id. ib. 4, 105; cf. 3, 181 al.—
    3.
    Milit., the chief command, command.
    (α).
    Sing.:

    victum atque expugnatum oppidum est Imperio atque auspicio Amphitruonis maxime,

    Plaut. Am. 1, 1, 37; 1, 1, 41: re impetrata contendunt, ut ipsis summa imperii transdatur, Caes. B. G. 7, 63, 5:

    delatam sibi summam imperii,

    Suet. Ner. 3:

    censet enim etiam ex iis, qui cum imperio sint,

    Cic. Fam. 1, 1, 3:

    nostri imperii dignitas,

    id. ib. 1, 7, 4:

    novem annis, quibus in imperio fuit,

    Suet. Caes. 25:

    legionum curam et imperium alicui demandare,

    id. ib. 76:

    alicui imperium prorogare,

    id. Tib. 30:

    imperii tempus explere,

    id. Caes. 26: cum imperio aut magistratu, i. e. a military or civil command, Suet. Tib. 12:

    qui dabat olim imperium, fasces, etc.,

    Juv. 10, 79; cf. in the foll.—
    (β).
    Plur.:

    mandant (cives) imperia, magistratus,

    i. e. military and civil commands, Cic. Rep. 1, 31; cf.:

    magistratus, imperia, amicitiae anteponere,

    id. Lael. 17, 63;

    so opp. magistratus,

    Suet. Caes. 54; 75; id. Aug. 61.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Concr.: imperia, i. q. imperatores, commanding officers, commanders, generals:

    imperia, potestates, legationes, quom senatus creverit populusve jusserit, ex urbe exeunto,

    Cic. Leg. 3, 3, 9:

    nacti vacuas ab imperiis Sardiniam et Siciliam,

    Caes. B. C. 1, 31, 1; Val. Max. 1, 1, 9.—
    (β).
    Erat plena lictorum et imperiorum provincia, differta praefectis atque exactoribus, Caes. B. C. 3, 32, 4.—
    (γ).
    (Acc. to imperator, II. B. 3.) The imperial government, the government:

    tandem quasi coactus recepit imperium,

    Suet. Tib. 24; 55; 67; id. Calig. 12; 16; 24; id. Claud. 11; 35; 36 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > inperium

  • 14 nuntium

    nuntĭus, a, um, adj. [perh. contr. from noventius, from obsol. novēre, to make new; v. novus].
    I.
    That announces, signifies, makes known; announcing, informing ( poet.):

    nuntia fibra deos?

    Tib. 2, 1, 26:

    fratre reversuro, nuntia venit avis,

    Mart. 8, 32, 8:

    nuntia littera,

    Ov. H. 6, 9:

    simulacra In mentes hominum divinae nuntia formae,

    Lucr. 6, 77; cf. id. 4, 704:

    habes animi nuntia verba mei,

    Ov. H. 16, 10:

    exta venturae nuntia sortis,

    Tib. 3, 4, 5.—
    II.
    Usually as subst.
    A.
    nuntĭum, i, n., an announcement, message, news (rare):

    ad aures nova nuntia referens,

    this new message, Cat. 63, 75; cf.:

    nuntius est qui nuntiat, nuntium, quod nuntiatur,

    Serv. Verg. A. 11, 896:

    de caelo nuntium erit,

    Varr. L. L. 6, 86:

    tyrannum perturbant nuntia,

    Sedul. 2, 474.—
    B.
    nuntĭus, i, m., a bearer of news, one who brings intelligence, a reporter, messenger, courier (freq. and class.);

    both of persons and things: Mercurius Jovis qui nuntius perhibetur,

    Plaut. Stich. 2, 1, 1:

    ad me rus advenit nuntius,

    id. Merc. 4, 1, 1:

    o hominem fortunatum, qui ejusmodi nuntios, seu potius Pegasos habet,

    Cic. Quint. 25, 80: litteris, nuntiis, cohortationibus omnes excitare. id. Phil. 14, 7, 20: facere aliquem certiorem per nuntium, id. Att. 11, 24, 4:

    aliquid audire sine capite, sine auctore, rumore nuntio,

    id. Fam. 12, 10, 1:

    litteras et nuntios mittere ad aliquem,

    Caes. B. G. 1, 26:

    nuntius ibis Pelidae,

    Verg. A. 2, 547:

    nuntius adfert rem,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    nuntius ales, i. e. Mercurius,

    Ov. H. 16, 68:

    Mercurius, nuntius Jovis et deorum,

    Hor. C. 1, 10, 5:

    nuntii afferunt Darium premi a Scythis,

    Nep. Milt. 3, 3.— Poet., of a woman:

    huic dea... utinam non hic tibi nuntius essem,

    Val. Fl. 2, 141.—
    b.
    A messenger, the bearer of a written message, = tabellarius (very rare):

    nuntio ipsius, qui litteras attulerat dici (placuit),

    Liv. 42, 37, 6.—
    2.
    Abstract.
    a.
    In gen., a message, news, tidings:

    nuntium exoptabilem nuntiare,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    opta ergo ob istunc nuntium quidvis tibi,

    id. Merc. 5, 2, 65:

    inest lepos in nuntio tuo magnus,

    id. Rud. 2, 3, 22:

    acerbum nuntium alicui perferre,

    Cic. Balb. 28, 64:

    de Q. Fratre nuntii nobis tristes venerunt,

    id. Att. 3, 17, 1:

    exoptatum nuntium alicui afferre,

    id. Rosc. Am. 7, 19:

    nuntium optatissimum accipere,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    nuntium perferre,

    id. Lig. 3, 7:

    nuntium ferre ad aliquem,

    Liv. 4, 41:

    horribilis nuntius affertur,

    Cat. 84, 10; Verg. A. 8, 582.—
    b.
    In partic.
    (α).
    A command, order, injunction:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat, nisi legatorum nuntio paruisset,

    Cic. Fam. 12, 24, 2; Nep. Chabr. 3, 1.—
    (β).
    Nuntium uxori remittere or mittere, to send one's wife a letter of divorce, Cic. de Or. 1, 40, 183; 56, 238; id. Att. 1, 13, 3; Dig. 24, 2, 4; 24, 3, 22.—Also of a woman who separates from her husband, Cic. Top. 4, 19; App. M. 9, p. 230 med. —Of the annulling of a betrothment:

    si invito patrono nuntium sponsa liberta remiserit,

    Dig. 23, 2, 45.—Of the rejection of the marriage contract by the parents and guardians:

    ego adeo jam illi remittam nuntium adfini meo,

    Plaut. Truc. 4, 3, 74:

    si puellae tutores ad infringenda sponsalia nuntium miserint,

    Dig. 23, 1, 6.—
    (γ).
    Hence, transf.:

    virtuti nuntium remittere,

    to renounce, Cic. Fam. 15, 16, 3.—
    C.
    nuntĭa, ae, f., a female messenger, she that brings tidings: nuntia fulva Jovis, i. e. the eagle, Poët. ap. Cic. Leg. 1, 1, 2; cf. Liv. 1, 34:

    historia nuntia vetustatis,

    Cic. de Or. 2, 9, 36:

    vox nuntia cladis,

    Liv. 5, 50:

    fama nuntia veri,

    Verg. A. 4, 188; Ov. P. 4, 4, 15:

    plaga nuntia rerum,

    Lucr. 4, 704; cf. Val. Fl. 2, 141; B. 1. a. fin. supra.

    Lewis & Short latin dictionary > nuntium

  • 15 nuntius

    nuntĭus, a, um, adj. [perh. contr. from noventius, from obsol. novēre, to make new; v. novus].
    I.
    That announces, signifies, makes known; announcing, informing ( poet.):

    nuntia fibra deos?

    Tib. 2, 1, 26:

    fratre reversuro, nuntia venit avis,

    Mart. 8, 32, 8:

    nuntia littera,

    Ov. H. 6, 9:

    simulacra In mentes hominum divinae nuntia formae,

    Lucr. 6, 77; cf. id. 4, 704:

    habes animi nuntia verba mei,

    Ov. H. 16, 10:

    exta venturae nuntia sortis,

    Tib. 3, 4, 5.—
    II.
    Usually as subst.
    A.
    nuntĭum, i, n., an announcement, message, news (rare):

    ad aures nova nuntia referens,

    this new message, Cat. 63, 75; cf.:

    nuntius est qui nuntiat, nuntium, quod nuntiatur,

    Serv. Verg. A. 11, 896:

    de caelo nuntium erit,

    Varr. L. L. 6, 86:

    tyrannum perturbant nuntia,

    Sedul. 2, 474.—
    B.
    nuntĭus, i, m., a bearer of news, one who brings intelligence, a reporter, messenger, courier (freq. and class.);

    both of persons and things: Mercurius Jovis qui nuntius perhibetur,

    Plaut. Stich. 2, 1, 1:

    ad me rus advenit nuntius,

    id. Merc. 4, 1, 1:

    o hominem fortunatum, qui ejusmodi nuntios, seu potius Pegasos habet,

    Cic. Quint. 25, 80: litteris, nuntiis, cohortationibus omnes excitare. id. Phil. 14, 7, 20: facere aliquem certiorem per nuntium, id. Att. 11, 24, 4:

    aliquid audire sine capite, sine auctore, rumore nuntio,

    id. Fam. 12, 10, 1:

    litteras et nuntios mittere ad aliquem,

    Caes. B. G. 1, 26:

    nuntius ibis Pelidae,

    Verg. A. 2, 547:

    nuntius adfert rem,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    nuntius ales, i. e. Mercurius,

    Ov. H. 16, 68:

    Mercurius, nuntius Jovis et deorum,

    Hor. C. 1, 10, 5:

    nuntii afferunt Darium premi a Scythis,

    Nep. Milt. 3, 3.— Poet., of a woman:

    huic dea... utinam non hic tibi nuntius essem,

    Val. Fl. 2, 141.—
    b.
    A messenger, the bearer of a written message, = tabellarius (very rare):

    nuntio ipsius, qui litteras attulerat dici (placuit),

    Liv. 42, 37, 6.—
    2.
    Abstract.
    a.
    In gen., a message, news, tidings:

    nuntium exoptabilem nuntiare,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    opta ergo ob istunc nuntium quidvis tibi,

    id. Merc. 5, 2, 65:

    inest lepos in nuntio tuo magnus,

    id. Rud. 2, 3, 22:

    acerbum nuntium alicui perferre,

    Cic. Balb. 28, 64:

    de Q. Fratre nuntii nobis tristes venerunt,

    id. Att. 3, 17, 1:

    exoptatum nuntium alicui afferre,

    id. Rosc. Am. 7, 19:

    nuntium optatissimum accipere,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    nuntium perferre,

    id. Lig. 3, 7:

    nuntium ferre ad aliquem,

    Liv. 4, 41:

    horribilis nuntius affertur,

    Cat. 84, 10; Verg. A. 8, 582.—
    b.
    In partic.
    (α).
    A command, order, injunction:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat, nisi legatorum nuntio paruisset,

    Cic. Fam. 12, 24, 2; Nep. Chabr. 3, 1.—
    (β).
    Nuntium uxori remittere or mittere, to send one's wife a letter of divorce, Cic. de Or. 1, 40, 183; 56, 238; id. Att. 1, 13, 3; Dig. 24, 2, 4; 24, 3, 22.—Also of a woman who separates from her husband, Cic. Top. 4, 19; App. M. 9, p. 230 med. —Of the annulling of a betrothment:

    si invito patrono nuntium sponsa liberta remiserit,

    Dig. 23, 2, 45.—Of the rejection of the marriage contract by the parents and guardians:

    ego adeo jam illi remittam nuntium adfini meo,

    Plaut. Truc. 4, 3, 74:

    si puellae tutores ad infringenda sponsalia nuntium miserint,

    Dig. 23, 1, 6.—
    (γ).
    Hence, transf.:

    virtuti nuntium remittere,

    to renounce, Cic. Fam. 15, 16, 3.—
    C.
    nuntĭa, ae, f., a female messenger, she that brings tidings: nuntia fulva Jovis, i. e. the eagle, Poët. ap. Cic. Leg. 1, 1, 2; cf. Liv. 1, 34:

    historia nuntia vetustatis,

    Cic. de Or. 2, 9, 36:

    vox nuntia cladis,

    Liv. 5, 50:

    fama nuntia veri,

    Verg. A. 4, 188; Ov. P. 4, 4, 15:

    plaga nuntia rerum,

    Lucr. 4, 704; cf. Val. Fl. 2, 141; B. 1. a. fin. supra.

    Lewis & Short latin dictionary > nuntius

  • 16 Juppiter

    (реже Jūpiter), gen. Jovis m.
    1) Юпитер, сын Сатурна и Геи, брат Нептуна и Плутона, брат и супруг Юноны, отожд. с греч. Zeus; царь неба, богов и людей, римск. национальный верховный бог (J. Optīmus Maxīmus, J. Caprtolīnus C etc.); бог-хранитель (J. Conservator или Custos T); источник жизни на земле, ниспосылающий дождь (J. pluvius Tib или uvĭdus V)
    2) поэт. небо, воздух
    J. Stygius V — Pluto

    Латинско-русский словарь > Juppiter

  • 17 adedo

    ădĕdo, ĕre, ēdi, ēsum [ad + edo] - tr. - [st2]1 [-] commencer à manger, entamer. [st2]2 [-] consumer, miner, gaspiller (argent).    - cum adesum inflatu renovatumst jecur, tum rursum taetros (aquila Jovis satelles) avida se ad pastus refert, Cic. Tusc. 2, 24: quand mon foie rongé a repris de sa grosseur, alors (l'aigle, ministre de Jupiter) avide revient encore une fois à son horrible festin.    - voir adesus
    * * *
    ădĕdo, ĕre, ēdi, ēsum [ad + edo] - tr. - [st2]1 [-] commencer à manger, entamer. [st2]2 [-] consumer, miner, gaspiller (argent).    - cum adesum inflatu renovatumst jecur, tum rursum taetros (aquila Jovis satelles) avida se ad pastus refert, Cic. Tusc. 2, 24: quand mon foie rongé a repris de sa grosseur, alors (l'aigle, ministre de Jupiter) avide revient encore une fois à son horrible festin.    - voir adesus
    * * *
        Adedo, ades, siue adedis pen. cor. adedi, adesum, pen. pro. adesse, vel adedere. Virg. Manger tout à faict.

    Dictionarium latinogallicum > adedo

  • 18 appareo

    appārĕo (adpārĕo), ēre, pārŭi, pārĭtum - intr. - [st2]1 [-] apparaître, paraître, se montrer. [st2]2 [-] au fig. se montrer, être visible, être évident (surtout à la forme impers.). [st2]3 [-] être au service de, être aux ordres de (= se montrer à qqn quand on appelle).    - alicui apparere: être au service de qqn.    - lictores consulibus apparent: les licteurs sont au service des consuls.    - septem annos Philippo apparuisse, Nep. Eum. 13, 1: avoir été aux ordres de Philippe pendant sept ans.    - hæ Jovis ad solium adparent, Virg. En. 12, 850: près du trône de Jupiter, elles attendent ses ordres.    - apparet (impers.) + prop. inf.: il est clair que, il est manifeste que.
    * * *
    appārĕo (adpārĕo), ēre, pārŭi, pārĭtum - intr. - [st2]1 [-] apparaître, paraître, se montrer. [st2]2 [-] au fig. se montrer, être visible, être évident (surtout à la forme impers.). [st2]3 [-] être au service de, être aux ordres de (= se montrer à qqn quand on appelle).    - alicui apparere: être au service de qqn.    - lictores consulibus apparent: les licteurs sont au service des consuls.    - septem annos Philippo apparuisse, Nep. Eum. 13, 1: avoir été aux ordres de Philippe pendant sept ans.    - hæ Jovis ad solium adparent, Virg. En. 12, 850: près du trône de Jupiter, elles attendent ses ordres.    - apparet (impers.) + prop. inf.: il est clair que, il est manifeste que.
    * * *
        Appareo, appares, pen. prod. aparui, apparitum, pen. cor. apparere. Cic. Estre veu, Apparoistre.
    \
        Apparere. Plin. Estre manifeste et evident.
    \
        Quo apparuit summam artis securitatem authori placuisse. Plin. On veit par cela, Parquoy on veit.
    \
        Res apparet. Terent. La veue descouvre le faict, On le voit.
    \
        Pro pretio facio vt opera appareat. Plaut. Je fay de besongne selon l'argent.
    \
        Fac sis nunc promissa appareant. Terent. Fais qu'on voye que tu tiens ta promesse.
    \
        Vt apparet. Cic. Comme il appert.
    \
        Ex quo facile apparet, quae merces, etc. Cic. Par quoy il appert, On voit par cela.
    \
        Apparet rerum argumentis, asperitate aquarum arbores nasci. Plin. Il appert.
    \
        Apparet seruum hunc esse domini pauperis. Terent. Il semble à veoir que, etc. On voit bien que, etc.
    \
        Cui enim non appareret affectare eum imperium in Latinos? Liu. Qui ne voiroit bien qu'il, etc.
    \
        Apparere. Cic. Se presenter, ou estre tousjours prest devant un homme pour luy faire service, comme sergeans, huissiers, et semblables.
    \
        Apparere alicui. Liu. Estre prest à luy obeir à l'exercice de son office, Luy servir d'appariteur.
    \
        Mox apparebo domi. Plaut. Je seray tantost en la maison.
    \
        Nusquam apparet. Terent. On ne le voit nulle part, On ne scait où il est.
    \
        Non apparet patera. Plaut. On ne scait qu'elle est devenue.
    \
        Apparere. Cic. Se montrer soudainement et à desprouveu.

    Dictionarium latinogallicum > appareo

  • 19 arbor

    arbŏr (arbōs), ŏris, f. [st2]1 [-] arbre, bois. [st2]2 [-] navire, mât, rame. [st2]3 [-] javelot. [st2]4 [-] arbre du pressoir. [st2]5 [-] polype de mer.    - arbor alni, Varr.: l'aune.    - arbor Jovis, Ov.: l'arbre de Jupiter (le chêne).    - ex arbore simulacra fuere (= fuerunt), Plin.: les statues étaient en bois.    - Pelias arbor, Ov.: le navire Argo.    - pendere arbore, Sil.: être suspendu au mât.    - fluctus arbore verberare, Virg.: battre les flots de la rame.    - arbor infelix, Cic.: potence, croix.    - arbori infelici suspendere, Liv.: attacher à la potence.
    * * *
    arbŏr (arbōs), ŏris, f. [st2]1 [-] arbre, bois. [st2]2 [-] navire, mât, rame. [st2]3 [-] javelot. [st2]4 [-] arbre du pressoir. [st2]5 [-] polype de mer.    - arbor alni, Varr.: l'aune.    - arbor Jovis, Ov.: l'arbre de Jupiter (le chêne).    - ex arbore simulacra fuere (= fuerunt), Plin.: les statues étaient en bois.    - Pelias arbor, Ov.: le navire Argo.    - pendere arbore, Sil.: être suspendu au mât.    - fluctus arbore verberare, Virg.: battre les flots de la rame.    - arbor infelix, Cic.: potence, croix.    - arbori infelici suspendere, Liv.: attacher à la potence.
    * * *
        Arbor, huius arboris, pen. cor. f. g. Arbre.
    \
        Arbor, Malus est nauis. Iuuenal. L'arbre d'une navire.
    \
        Arbor, est pars torcularis apud Cat. L'arbre d'un pressoir.
    \
        Bifera. Plin. Qui porte deux fois l'an.
    \
        Caelebs. Plin. Qui n'ha point de vigne plantee au pied.
    \
        Arboris exesae antrum. Virgil. Le creux d'un arbre mangé de vieillesse.
    \
        Foelix arbor. Ouid. Qui porte fruict, Arbre fruictier.
    \
        Inanis. Ouid. Creuse. \ Incurua. Plin. Courbee.
    \
        Indociles nasci arbores. Pli. Qui ne scavent ou peuvent naistre.
    \
        Infoelix arbor. Plin. Qui ne porte point de fruict.
    \
        Iouis arbor. Ouid. Un chesne.
    \
        Peregrinae arbores. Plin. D'estrange pais.
    \
        Trifera. Columel. Qui porte trois fois l'an.
    \
        Vidua. Horat. Qui n'ha point de vigne au pied.
    \
        Ablaqueare arbores. Columel. Deschausser. Vide suo loco.
    \
        Assurgere in arborem. Plin. Croistre aussi hault qu'un arbre.
    \
        Canescit arbor. Cic. Vieillist.
    \
        Castrare arbores Plin. Les percer au bas.
    \
        Circunfodere arbores, et operire, vel adobruere. Columel. Les rechausser, et leur recouvrir le pied de terre.
    \
        Claudere arborem restibus. Columel. Clorre.
    \
        Inarare arbores. Columel. Labourer.
    \
        Induerat se pomis arbor. Virgil. S'estoit chargee et revestue de pommes.
    \
        Luxuriantur arbores. Columel. Quand ils produisent trop de branches superflues.
    \
        Maritare arborem. Columel. Marier un arbre à un sep de vigne, Luy planter un sep de vigne au pied.
    \
        Nutant arbores. Plin. Sont enclinees, Pendent, Penchent.

    Dictionarium latinogallicum > arbor

  • 20 armiger

    [st1]1 [-] armigĕr, ĕra, ĕrum: - [abcl][b]a - qui porte des armes, guerrier, belliqueux. - [abcl]b - qui produit les hommes armés.[/b] [st1]2 [-] armiger, eri, m.: - [abcl][b]a - qui porte les armes d'un autre, écuyer. - [abcl]b - homme armé, satellite.[/b]    - armiger (Jovis): l'oiseau qui porte les armes de Jupiter, l'aigle qui porte la foudre.
    * * *
    [st1]1 [-] armigĕr, ĕra, ĕrum: - [abcl][b]a - qui porte des armes, guerrier, belliqueux. - [abcl]b - qui produit les hommes armés.[/b] [st1]2 [-] armiger, eri, m.: - [abcl][b]a - qui porte les armes d'un autre, écuyer. - [abcl]b - homme armé, satellite.[/b]    - armiger (Jovis): l'oiseau qui porte les armes de Jupiter, l'aigle qui porte la foudre.
    * * *
        Armiger, pen. corr. armigeri. Virg. Un Serviteur qui porte les armes apres son maistre, Coustillier, ou Escuyer.
    \
        Armigera Dianae. Ouid. Celle qui porte l'arc et les fleiches de Diane apres elle.
    \
        Armiger equus. Propert. Armé.

    Dictionarium latinogallicum > armiger

Страницы

См. также в других словарях:

  • Jovis — (lat.), Genitiv von Jupiter, daher manche Zusammensetzungen, wie Jovisberg (J. mons), der fleischige Theil unter dem Zeigefinger, s.u. Chiromantie C) b). J. digĭtus et ungnis, der Zeigefinger u. sein Nagel. J. linea, s. Joviallinie …   Pierer's Universal-Lexikon

  • JOVIS — Epulum in Kal. Rustico Rom. incidit in ipfas Idus Novembris uti patet ex Fastis kalendaribus, qui Epulum Indictum vocant. Quid autem fuerit et unde dictum, patebit ex iis, quae de Epulonibus supta. His enim potestatem datam cpulas indicendi Iovi …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Jovis — Recorded in many spelling forms, although all are quite rare, including Gave, Gavey, Geeves, Gieves, Gever, Give, Goves, Goves, Govey, Jovey and Jovis, this unusual surname is medieval English, but of French pre 8th century origins. It is a… …   Surnames reference

  • Jovis Tholus — Géographie Géologie Coordonnées 18,2° N • 242,5° E [1] Région …   Wikipédia en Français

  • Jovis Tholus — Der Jovis Tholus ist ein Vulkan auf dem Mars (Planet) bei 18° 12′ N …   Deutsch Wikipedia

  • JOVIS Coenatio — nomen loci, apud Capitolin. in Pertin. Supervenêrunt autem Pertinaci, quum ille aulicum famulitium ordinaret, ingressique porticus Palatii, usque ad locum, qui appellatur Sicilia et Iovis cenatio. Vide Casaub. ibi, et infra in voce Zeta …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JOVIS Corinthus — vide Corinthus Iovis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JOVIS Dies — s. Feria 5. septimanae, inter Christianos olim celebris, vide Macros Fratres in voce Ieiunium, ut et supra, in voce Hebdomas. Viduarum nuptiis maxime idoneam fusse apud Hebraeos habitam, dicemus infra in voce Vidua …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JOVIS Fanum — Lydiae urbs. Ptol. Item; locus Portugall. apud Terranum opp. Eborensis Dioec …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JOVIS Fons — in Dodone, qui meridie semper deficit. Plin. l. 2. c. 103. Vide Anapavomenos …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JOVIS Hammonis fons — in Marmarica, apud Hammonis Orac. idem patiens cum Iovis fonte in Epiro. Idem ibid …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»